|
Reïncarnatie en Leven Na
De Dood Hoofdpagina I Reïncarnatie in de wereldgeschiedenis I Het Astraal Lichaam I Uittredingen I Bijna Dood Ervaringen I Sterfbedvisioenen I Het overlijden en de overgang I Het waarnemen van overleden personen I Mediums I Het Spiritisme I Communicatie met overgegane mensen I Het leven tussen twee levens I Aanwijzingen en bewijzen I Wetenschappelijk onderzoek I Quantumfysica en leven na de dood I Wetenschappers en onderzoekers met een interessante kijk op wetenschap en spiritualiteit I Het werk van professor Ian Stevenson I Woordenlijst I Waar is dit nu allemaal goed voor? I Links I Boeken I Oproep I Uw reacties en ervaringen I Cursussen I Foto’s en video’s I Nieuws I
Uw reacties en ervaringen
Stuur ons uw reacties en ervaringen: janwilssens@yahoo.com Als u dat wil kunnen wij ze hier publiceren (eventueel anoniem).
------------------------------ Vandaag bezocht ik jullie site, want ik ben namelijk heel erg bang om dood te gaan. Soms zo bang dat het mijn hele leven beheerst. Ik ben niet gelovig opgevoed en ga er vanuit dan er na de dood niets is.......... Door jullie site te bezoeken en te lezen, heb ik een beetje steun gekregen, want ik zou namelijk heel graag willen geloven dat er na dit leven een volgende dimensie is. Ingrid -------------------------------
Hallo ik ben Annie ,moeder van
3 meisjes. Ik ben 14 dagen geleden mijn moeder verloren.
Antwoord. -----------------------------
…Mijn dochtertje moet ongeveer een twee jaar oud geweest zijn toen zij ongelooflijk “ devoot ” was. Dat wil zeggen: ik mocht geen kerk of kapel voorbijrijden of zij moest een goeiedag gaan zeggen aan haar vriend Jezus... Reed ik wel voorbij dan werd zij zo hysterisch dat ik wel gedwongen was om te stoppen. Één keer heb ik het meegemaakt dat we voorbij een kapelletje kwamen en weer begon zij te brullen... mama, stoppen , ik moet nog een goeiedag gaan zeggen. De mensen op straat keken naar mij en dus ik maar stoppen... Ik wist nog geeneens dat je binnen kon in dat kapelletje maar toen ik aan de deur trok ging deze open en het bleek een kleine kerk te zijn. Er zaten allemaal oude mensen bij elkaar een rozenkransje te bidden en de priester wenkte mij: kom m aar binnen. Ik met een rood hoofd binnen. Mijn dochtertje (toen 2 jaar oud) stapte vol zelfvertrouwen binnen, ging tussen die oude mensen zitten, vouwde haar handjes en begon mee te bidden. Allemaal gebeden die ik absoluut niet kende.. ik had mijn grootmoeder wel zoiets horen bidden maar ik kende ze niet... en zij kende ze blijkbaar uit het hoofd. De priester knikte goedkeurend. Nu is zij 14 en nog steeds als er bv op de TV wordt gezegd dat God niet bestaat, dan springt zij op uit de zetel en dan wordt ze furieus en zegt met tranen in de ogen dat ik dit moet afzetten!! Mijn jongste dochter heeft ook zoiets meegemaakt. Zij was ongeveer zes jaar toen ze hartstochtelijk zat te wenen op haar bedje. Ik ga er naar toe: wat scheelt eraan? Ze antwoordt snikkend: “ IK mis mijn mama ” Ik verbouwereerd: “ Maar ik ben hier toch! ” Zij weer: “ Neen, ik mis mijn andere mama, mijn vorige, ik was hier namelijk vroeger niet, ik sprak een andere taal, had een andere mama, maar ik ben moeten sterven en ik heb geen afscheid kunnen nemen en nu mis i k ze zo! ” Ik heb haar getroost en zei dat het inderdaad kon, dat mensen zich een vorig leven herinnerden maar dat ze nu bij mij was en dat ze hiermee verder moest. Enkele weken later zaten w e op de fiets en plots zei ze: “ mama, ’ t is opgelost hoor! ” Ik wist niet waarover ze het had en vroeg om meer uitleg. Wel ik ben in mijn droom terug naar mijn vorige mama gegaan en heb haar uitgelegd dat het zo moest zijn, ik moest sterven omdat ik nog veel moest leren en daarom moest ik b ij jou komen mama.. Ze begreep het en heeft er vrede mee genomen... ik ben nu ook gelukkig… Anoniem -----------------------------
had even een paar vraagjes.
Ramon
ANTWOORD: De wereld waar we
terechtkomen na onze dood (en waar we voor onze geboorte reeds waren ) is
inderdaad een vrede - en liefdevolle wereld. Een plek om lang te blijven dus.
En dat doen we ook wel. Ieder kan daar zolang blijven als hij of zij wil.
Alleen is er een natuurwet aan de gang die elk individu stimuleert om
spiritueel, moreel en intellectueel te evolueren. Een belangrijk deel van deze
evolutie maken we mee op deze aarde. Daarom keren we vele en vele keren terug
naar deze (toch wel moeilijke) wereld. Maar nogmaals : we doet dat volkomen
uit vrije wil omdat we beseffen dat het leven hier ons belangrijke lessen kan
leren.
-----------------------------
…Er zijn veel familieleden overleden in de loop der jaren, waaronder mijn Moeder 15 jaar terug,toen het bericht kwam dat ze plots was overleden was ik ontroostbaar, een paar dagen na haar dood kreeg ik een droom, ik zag mijn moeder in die droom, ze was heel mooi, nette kleding in de stijl die ze graag droeg, een parelketting om haar hals, ze kwam van een mooie wit marmeren trap naar beneden lopen, onderaan de trap stond een witte limousine, een chauffeur hield de deur open, terwijl ze naar de auto liep, keek ze mijn richting uit, ze lachte naar me en zwaaide, toen stapte ze in en vertrok. ik voelde mij getroost door de droom, en wist dat ze het beter had.
Ik ben mij leven lang in de zorg geweest en gebleven, omdat ik me daar het prettigst in voel en het meest op mijn plek
Een aantal jaren geleden zag ik in een visioen een gezicht van een man, aantrekkelijk, donker haar donkere ogen, mijn type, ik dacht wat is dit? een aan tal maanden na dit voorval kreeg ik bezoek aan de deur iemand van de belastingdienst, ik keek en schrok, de man uit mijn visioen,we raakte in gesprek, en al snel hadden we zoveel gemeen met elkaar, dat ik een 8 jaar durende relatie met hem kreeg, we kende elkaar , we wisten toen nog niet waarvan, weer kreeg ik in een droom de uitleg waarom wij zo een band hadden met elkaar, we waren ooit broer en zus geweest, niet hier in europa, maar in Afrika, wij beiden waren verdronken op de vlucht in een kano, dat verklaarde ook meteen mijn doodsangst voor water, tot op vandaag kan ik niet zwemmen, en het verklaard ook mijn voorliefde voor Afrikaanse muziek en dat ik erg goed met Afrikaanse mensen kan omgaan.
Een ander voorval waarmee ik mijn vriend de stuipen op het lijf jaagde was dat ik telepathisch contact had met mijn oosterse kat, ik kon hem sturen waar ik dat wilde met mijn gedachten, als ik dacht ga naar de keuken en spring op het aanrecht dan deed hij dat,ik weet niet hoe ik erbij kwam om dit te proberen, iets nodigde mij uit het te doen, en het werkte , heel eng, mijn vriend vond me raar een freak, ook merkte ik dat ik iets deed wat verkeerd was, ik zag dat de kat eronder leed, het dier werd onzeker en nerveus, dus ik heb dit gestopt.
Een ander voorval was dat ik met die vriend en mijn kinderen een stuk ging rijden, zomaar rondtoeren, op een gegeven moment kwamen we bij een plaatsje in Brabant,, we stopte ergens bij een weiland, om even te rusten en voor het uitzicht, in de verte zag je een dorpje liggen, plots raakte ik al starend in een droomtoestand, het zomer landschap veranderde in een winterlandschap, het weiland stond ineens vol met kale winterbomen, ik zag monniken die sprokkelde takken en legde ze op een kar, ze hadden bruine pijen aan, ik vertelde mijn vriend wat ik had gezien, en vroeg hem naar het dorpje te rijden, daar aangekomen kwamen we meteen bij een klooster, daar hadden vroeger die monniken gewoond, want er stond in de tuin daar een beeld van een monnik in dezelfde pij, als ik had gezien, voor mij het bewijs dat je kan reizen in de tijd, vooruit en achteruit. ik was nog nooit in mijn leven op die plaats geweest, begreep ook niet wat ik er mee moest met het beeld, later begreep ik ik moest niets met het beeld, het was een bewijs aan mij, dat er meer is dan wij kunnen vermoeden.
Nog een voorval , van reïncarnatie, mijn dochtertje was ongeveer 2a3 ik deed haar in bad, toen vertelde ze een verhaal, dat ze eerst een jongetje was, en ze had een andere Moeder en vader, ze woonde ook in een ander huis, bij een station, ze vertelde dat ze was doodgegaan toen ze nog een kind was, omdat er een grote explosie was geweest bij het station, door de brand was ze gestorven. Nou toen stond ik ook met kippenvel over mijn lijf
Mijn leven heeft een aantal jaren behoorlijk op zijn kop gestaan,er was veel gebeurd achter elkaar en ik kreeg hierdoor een fobie, zat in een uitkering en kwam de deur niet meer uit vanwege fobieën en nerveuze klachten, in die periode werd een aardige oom van mij ziek, ik ging steeds naar hem op bezoek in het ziekenhuis, maar uiteindelijk overleed hij.vanaf het moment dat hij is overgegaan is het met mij beter gegaan, ik ging weer naar school iets leren, en uiteindelijk heb ik een fijne baan gevonden in het ziekenhuis waar hij is overleden, ik heb dagelijks het gevoel dat hij me helpt met wat ik doe, ik voel me sterker dan ooit rustiger, en meer in harmonie, en telkens als ik langs de plek kom waar we samen koffie dronken dan zie ik hem zitten en dan lacht hij me toe, en ik groet hem in gedachte.
Dit was een deel van alle ervaringen die ik heb ontvangen , er is veel meer gebeurd, maar dan zou het een veel te lange mail zijn.Ik hoop dat het iets van troost voor anderen zou kunnen betekenen, in welke zin dan ook.
Met vriendelijke groet Lida
-----------------------------
Als sommige mensen reeds vrij
vlug na hun fysische dood terug incarneren, hoe kan je dan nog verder
telepathisch contact hebben ? Als die ziel terug in een nieuw lichaam getreden
is, met andere mensen, nieuwe situaties, nieuwe liefde(s) ? ? Hoe kan je dan
terug herenigd worden na je eigen dood als de andere met een nieuw leven
bezig is ??
Helena
ANTWOORD: Met personen die
vrij vlug opnieuw incarneren (terwijl wij hier nog op der aarde zijn) kunnen
we normaal gezien niet meer telepathisch communiceren. Tenzij we die persoon
weer op ons pad tegenkomen en we beiden telepathisch gevoelig zijn. Maar in
dat geval is telepathie dan weer minder noodzakelijk natuurlijk.
-----------------------------
op de eerste plaats wil ik jullie een compliment geven voor jullie site hij is echt geweldig. zoals jullie alles beschreven ik geloof er heel sterk in het leven na de dood.
zelf heb ik ook enige ervaringen meegemaakt die eigenlijk onverklaarbaar zijn.
5 jaar geleden had ik heel sterk het gevoel dat als ik een begrafenis op de tv zag dat we binnenkort in de familie ook een sterfgeval zouden hebben ik heb er eerst niets tegen mijn man verteld maar toen het gevoel steeds sterker werd en er weer een begrafenis op de tv te zien was,en ik dat gevoel weer kreeg heb ik het hem verteld. een paar maanden later is mijn schoonmoeder overleden toen dacht ik nog het is allemaal maar toeval geweest.
steeds hebben we ons verdiept in het paranormale tot de dag dat ik met mijn schoonzus naar een medium ben gegaan om met mijn schoonmoeder in contact te komen. dat is ons ook gelukt wat dat voor een ervaring was is met geen pen te beschrijven dat je gewoon met je eigen moeder kunt communiceren die eigenlijk dood is een geweldige ervaring is dat. mijn man heeft daarna ook contact gezocht via dat zelfde medium en hij was eveneens verstelt.
ik heb altijd een hele sterke band gehad met mijn moeder doordat mijn vader in 1986 overleden was hebben we ons er samen doorheen gesleept ik was toen 14 jaar en mijn moeder 38. we belde iedere dag en ook was ze de oppas voor mijn zoontje die nu 8 jaar is. die bracht weer plezier in haar leven zoals ze zelf zei.ze hadden heel veel plezier met elkaar maar daar kwam verandering in.
in augustus vorig jaar had ik een hele rare droom ik heb mijn moeder zien dood gaan ik zat te waken bij haar ze lag op de intensive care aan de beademing en ze stierf na dagen waken ik was de enige die op dat moment bij haar was en ik hield haar hand vast. toen ik wakker werd dacht ik wat is dit ik droomde nooit over mijn moeder. mijn oma was een jaar daarvoor overleden ik had ook een hele sterke band met haar zij is ook overleden op de intensive care aan de beademing dus ik dacht dat ik nog met het verwerkingsproces bezig was van haar. maar een paar weken later kwam het onheil dan toch ons leven binnen sluipen mijn moeder werd ziek ze moest naar het ziekenhuis en met spoed geopereerd worden later die week bleek dat ze non Hodgkin had in het vierde stadium dat is het ergste stadium ze had 50 % kans om beter te worden zei de dokter. ze kreeg chemotherapie en we gingen ervoor samen zouden we knokken tegen die kankercellen.
Helaas werd ze alleen maar zieker en zieker en op een avond werd ik gebeld dat het slecht met haar ging en dat ze naar de intensive care werd gebracht daar ging ze aan de zuurstof. ze verbleef er enkele dagen op een avond waren mijn man en ik op bezoek bij haar en ze was anders als die andere keren dat we er waren want we bezochten haar twee keer per dag. ze wou naar huis ze trok mijn man aan haar jas en zei neem me mee, mijn man zie ik kan je niet mee nemen want je ligt aan de zuurstof je bent veel te ziek ze keek mij aan met zo´n zielige ogen van neem jij me dan mee. maar wat ons het meest verbaasde was dat ze steeds naar het plafond was aan het kijken terwijl er niets te zien was ik vroeg aan haar mam waar kijk je naar ze kon niet praten dus zwaaide ze alleen maar met haar hand met een gebaar dat ze er iets zal flikkeren . ik zei tegen mijn man ze komen haar halen ze ziet mijn vader daarboven. ook werd ze zeer boos dat we haar niet wouden meenemen. toen we naar buiten liepen zei ik tegen mijn man dit gaat de verkeerde kant op vannacht worden we gebeld. de artsen zeiden tegen ons die avond uw moeder gaat voorruit de waarden in haar bloed zijn gestegen. ik had een ongeloof ik zei tegen mijn man ze praten niet met haar het gaat helemaal niet met haar of die artsen zijn gek of wij zijn gek aan het worden ik huilde omdat we gewoon machteloos waren en de artsen iets heel anders beweerden als dat wat wij waarnamen. die nacht zijn we gebeld dat het zo slecht met haar ging dat ze haar aan de beademing gingen aansluiten we keken elkaar aan en hadden zoiets van zie je wel we hadden het goed. toen we in het ziekenhuis aankwamen zei de verpleegkundige ze was zeer onrustig jullie moeder ze had het maar steeds over dat haar moeder in de stoel zat en ze was op haar man aan het roepen. ze was even terug in de kinderjaren zei de verpleegkundige ik heb je moeder ook verteld zei ze dat hier niemand in deze ruimte was. mijn man ik keken elkaar aan en wisten genoeg. hier is ze echter nog doorheen gekomen zelf wist ze van deze ervaring niets meer want dat heb ik haar enige tijd later gevraagd.
enkele maanden herhaalde zich de geschiedenis weer opnieuw alleen nu konden ze niets meer voor haar betekenen dat het zo snel zou gaan hadden ze daar niet gedacht ze zouden alles op de afdeling doen wat ze konden wat ze normaal op een intensive care zouden doen. op zaterdag waren we ‘s ochtends met zijn drieën bij haar toen zei ze tegen mijn man als er iets met me gebeurt laat ze me niet reanimeren en laat me bedienen. we zeiden als het aan de orde kwam dat we dat zeker zouden doen want we waren altijd zeer gelovig in onze familie. die avond was ze me steeds zoeken met haar ogen ik moest constant bij haar in de beurt zijn zodat ze me kon zien. ik zei mam ik ben nog niet naar huis ik mag zolang blijven als ik wil.ook die avond was ze verward en anders als anders ze vertelde dat ze bang was geweest dat er een vreemde man op de stoel had gezeten met kapotte kleren aan maar door dat ik niet kan praten zei ze kon ik niet schreeuwen en vragen wat hij kwam doen. toen ik de buurvrouw vroeg of zij ook een vreemde man had zien zitten zei ze ik heb niemand gezien. bij mij ging toen een belletje rinkelen ik dacht het gaat toch niet weer het zelfde als de vorige keer.die avond ging ik weg bij haar met lood in mijn schoenen ik kuste haar goedenacht ze keek me aan alsof ze wilde zeggen ik zie je voor de laatste keer maar beiden zeiden niets we hadden de afgelopen maanden al dat gene gezegd wat we nog wilden zeggen aan me kaar. maar ja hoor de volgende dag werd ik gebeld het ging heel slecht met haar en aan de stem van de verpleegkundige hoorde ik dat het echt mis was. ik ben naar het ziekenhuis gegaan en toen ik aan kwam was ze al in coma en kon ze nergens meer op reageren ik zei ze hoort me misschien wel nog. ze vroegen of ik haar wou laten bedienen ik zei ja ze gingen weg om de pastoor te halen ik was helemaal alleen met haar ik heb haar hand vast gehouden en gezegd dat ik van haar hield dat het goed geweest was dat ze genoeg gevochten had dat ik haar wel nog nodig had maar niet op zo´n mensonwaardig leven. ik zei ga met papa mee en zorg goed voor ons drieën je laat me goed achter. ik kuste haar op dat moment komt de pastoor binnen en zucht mijn moeder voor de laatste keer ze was overleden en zat ik daar precies zoals ik het in mijn droom had beleeft. toch fijn dat ik het gevoel had zo van ja jij zegt dat het goed is dus dan ga ik naar genenzijde. samen hebben we gevochten en samen hebben we het afgemaakt ze was bang om alleen dood te gaan nu hebben we het samen gedaan hand in hand tot aan de drempel ik mis haar enorm maar weet dat ze boven in goede handen is en ooit ga ik naar het medium toe om in contact met haar te komen om te vragen of alles goed met haar is en of ze het ook zo heeft ervaren.
Sandra (Heerlen).
-----------------------------
Ik heb altijd al aangenomen dat er meer zou zijn dan gewoon dit fysieke aspect van het leven. Nooit eerder had ik iets meegemaakt dat mij dit ook zou kunnen aantonen. Totdat in april 2001 mijn moeder overleed (ze was 60). Ik had een hele goeie band met haar. Een week na haar overlijden - op een nacht - lag ik te slapen in mijn bed. Ik werd "wakker" in een witte kamer en ik denk dat ik op mijn knieën zat. Voor mij stond iemand. Ik kan me niet herinneren of ik het gezicht van de persoon kon waarnemen, maar ik wist gewoon - voelde gewoon - wie het was,... mijn moeder. Ze omhelsde me en drukte me tegen haar aan en zei me iets van "het is okee, nu is het aan jou."...Wat ze nog precies meer zei, kan ik me niet zo duidelijk meer herinneren, maar ik weet dat het troostende woorden waren en woorden die de innerlijke mens versterkten. Daarna werd alles donker en werd ik wakker. Ik heb de rest van die nacht geen oog meer dichtgedaan.
Deze ervaring kwam totaal niet over als zomaar een droom. Het was veel realistischer dan dat. Ik voelde elke aanraking, elke gewaarwording. Deze ervaring ging veel verder dan de droomwereld. Ik vermoed dat dit een ontmoeting was op het astrale vlak. Hoewel ik (denk ik) geen gezicht kon zien, voelde ik instinctief dat het mijn moeder was. Ik dacht wel dat ik haar stem hoorde, ik denk niet dat het telepathisch was, maar het is al drie jaar geleden en ik ben wat dit aspect betreft er niet zo zeker van.
Het was een ervaring die me rustiger maakte. Ik heb kunnen zeggen wat ik wou aan haar sterfbed (ze was totaal verlamd na een derde hersenbloeding, maar ik weet dat ze me hoorde), haar heb kunnen bedanken voor het leven dat ze me gegeven heeft en de kansen die ik gehad heb ; mijn laatste woorden waren niet "vaarwel", maar wel "tot ziens", omdat ik er altijd vanuit ben gegaan dat er meer moest zijn. Hierdoor kon ik redelijk vrede nemen met de gang van zaken. Mijn ontmoeting met haar in die schemerwereld maakte rustiger voor mij. Mijn innerlijke geest kwam meer tot rust.
Een verklaring heb ik nooit gezocht. Sommige dingen kun je wetenschappelijk (nog) niet direct verklaren, maar moet je aannemen. Ik ben blij, heel blij, dat ik haar nog éénmaal ontmoet heb die nacht. En soms, als ik alleen in mijn muziekstudio zit, heb ik nog het gevoel niet alleen te zijn...
Ik hoop dat er nog mensen zijn die een soortgelijke ervaring gehad hebben, en die bij het lezen van deze reactie zichzelf herkennen.
C.C., Beveren, België
-----------------------------
Ik weet niet goed of ik mezelf belachelijk moet vinden... Op 27 februari 2004 is mijn kater gestorven en ik mis hem erg hard! Hij was acht jaar oud en ik had een soort van menselijke band met hem. Ik beschouwde hem zowat als een mens! Hij had ook nog een zus die nog leeft bij ons thuis. Ook bij haar heb ik een speciaal gevoel. Maar dat heb ik niet met het nieuwe katertje dat we ondertussen in huis hebben genomen.(die is voor mij écht een dier, en dat was de vroegere kater niet) Ik had vroeger altijd het gevoel dat ik een beetje kon praten met mijn kat.
Ik weet dus niet of ik me nu erg belachelijk moet voelen??? Toen ik het aan mijn vriendinnen vertelde moest ik wenen en daarna, toen ik het aan een andere vriendin vertelde kon ik mijn lach niet inhouden!!! (ook al heb ik heel veel verdriet, dus dat snap ik ook niet goed!)
Kan je op één of andere manier contact hebben met een gestorven dier?
Sorry omdat ik u lastig val met dit nogal onbelangrijk geval, maar voor mij is dit niet onbelangrijk. Als u denkt dat niemand mij belachelijk zal vinden mag dit op u website, anders heb ik dat liever niet, het hangt er dus van af hoe u het opvat.(bij mij ligt dat natuurlijk anders) Wilt u alstublief spoedig antwoorden?
Anouk R.
ANTWOORD:
Ik denk niet dat een hechte band met een dier ooit
belachelijk kan zijn.Deze band is bovendien vaak wederzijds.
-----------------------------
Compliment voor de wijze waarop u uw website op heeft gezet. Ik ben nu 45, doch sinds mijn jeugd weet ik dat alles, maar dan ook letterlijk alles wat in uw site omschreven staat, de realiteit is. Als kind al “zweefde” ik boven in onze gang, ik heb de boeken van Konstantin Raudive en alles wat daarbij hoort, op 14, 15 jarige leeftijd gelezen. Voor mij is het geen vraag meer of wat u beschrijft bestaat, maar een weet. Ik vind het prachtig zoals u alles omschreven heeft, de hoofdstukken die op elkaar aansluiten, de begrijpelijkheid. Ik herken wederom, na jaren, weer de waarheid in de wijze waarop u schrijft.
Het doet me deugd deze
reflectie te krijgen in een periode dat ik dat nodig heb. Ik ben nooit bang
geweest voor de dood, met name door de manier waarop ik me daarin
verdiept
Heel (Nederland – Limburg)
-----------------------------
Hallo, mijn naam is paulien....(17 jaar) Mijn oma waar ik heeel erg hecht mee was is 27 januari 2004 overleden.
Ik weet niet of dit iets kan zijn of dat ik mezelf gek aan het maken ben, maar een paar dagen na haar dood... ik ging naar bed, het waaide echt heel erg hard buiten, ik slaap op het zolder dus dat maakt bij mij extra lawaai... Ik kon niet slapen dus ben een trap naar beneden gegaan en op de logeer kamer gaan liggen. Daar lag nog een tas uit het ziekenhuis van mijn oma met wat kleren en een deken die ze daar om had gehad, haar naam stond op de tas. Ik ging op het bed liggen, en draaide me om met het gezicht naar de muur. Ik deed mijn ogen dicht, en net toen ik ze dicht had kreeg ik een felle paarse flits in mijn ogen. ik deed mijn ogen open en had een heel sterk gevoel dat mijn oma aan mijn bed stond. Ik draaide me om, en met dat ik me omdraaide kraakte de plastic zak en viel om. Ik ging kijken of misschien ergens de wind doorwaaide en die misschien de zak had omgewaaid, maar er kwam nergens wind vandaan. kan dit een teken zijn van mijn oma??
Ook de dag na het overlijden van mijn oma, was er geen ster te zien aan de lucht. Toen wij keken (mijn moeder en ik) stond er een ster recht voor ons raam, heel fel te fonkelen. We hebben er een tijd na gekeken. Toen we later weer keken was hij weg... we hebben hem toen een tijd niet weer gezien. Maar een paar dagen later kwam mijn opa bij ons, en stond hij er weer, heel fel te fonkelen. We hebben weer even gekeken en later was hij weer weg. Ik dacht misschien geeft mijn oma met zoiets een teken dat het goed met haar gaat.....
waar kan ik nog meer op letten?? Want ik heb gelezen dat dierbaren heel graag en meestal ene teken willen geven aan geliefden.... Ik mis mijn oma heel erg, en wil graag tekens kunnen ontvangen en er open voor staan. Gewoon als geruststelling....
Paulien T.
ANTWOORD:
Je bent zeker jezelf niet gek
aan het maken.
-----------------------------
Ik heb Uw site helemaal gelezen en was danig onder de indruk'. Ik ben twee erg dierbare mensen verloren nl mijn opa en oma waar ik stapelgek op was mijn opa is al 16 jaar dood en mijn oma 5 jaar. op het sterfbed van mijn oma ben ik bij geweest ik heb liedjes voor haar gezongen en haar hand vastgehouden toen gebeurde er iets raars er kwam een hele tijd een duif op het balkon van haar kamer en die zat naar binnen te kijken en vloog weer weg en kwam weer terug (mijn opa was altijd helemaal weg van duiven!!) kort daarna is mijn oma overleden. ik had gevraagd om haar mee te mogen afleggen dit had ik al eerder gedaan bij mijn opleiding. Tijdens het afleggen had ik heel de tijd het gevoel alsof ze nog in de kamer was heel vreemd s avonds in bed lag ik een boek te lezen en opeens zie ik een gedaante staan ik kijk en zie mijn oma (in het jong) staan prachtig gewaad aan heel licht blauw en ik wist dat het mijn oma was alleen het gezicht en de haren?? waren anders er was eigenlijk helemaal geen gezicht. dit was zo mooi en vredig normaal ben ik doodsbang voor dat soort dingen maar nu dus niet prachtig vond ik het ook heb ik steeds het gevoel dat er iemand aanwezig is en ik hoop dat dat opa en oma zijn die hier af en toe komen vooral mijn opa waar ik nooit afscheid van heb kunnen nemen doet mij tot op heden nog erg veel verdriet ik huil nog vaak om hem vooral als ik het moeilijk heb dan vraag ik hem om hulp en soms krijg ik zo n warm gevoel van binnen en dan zakt het verdriet weg 1 keer heb ik mijn opa in een droom gezien ik liep in een lange gang en er waren allemaal deuren en uit de laatste deur kwamen lichtstralen. ik loop er naar toe en doe de deur open en daar zat mijn opa met een lachend gezicht orgel te spelen in een heel wit licht (toen werd ik wel geschrokken en bezweet wakker) maar weet u waar ik wel bang voor ben en wat me heel onzeker maakt dat is de kerk mijn schoonmoeder zegt dat als je niet gelooft je ook niet naar god gaat en ik ben ook bij die kerk geweest in het verleden en ben zo ingepraat dat ik daar heel angstig voor ben want eigenlijk geloof ik in reïncarnatie maar dat is natuurlijk duivels in hun ogen en dat maakt mij heel onzeker (dit moest ik even kwijt) misschien heeft u wel helemaal niets aan dit verhaal maar ik wilde het gewoon even vertellen Frieda
ANTWOORD:
Het zijn wel een paar mooie ervaringen die je hebt gehad
met je overleden dierbaren. Het zijn bijna 'klassiekers' . Daarmee bedoel ik
dat dit soort ervaringen door duizenden en duizenden mensen over de hele
wereld, ongeacht of ze nu een geloof aanhangen (van welke kleur ook) of
'ongelovig' zijn (van welke kleur dan ook) worden beleefd.
--------------------------
· ‘Mijn man, Marcel, was 18 jaar lang ziek geweest. In die periode is hij eens in coma gevallen. Hij heeft toen een uittreding gehad. Hij vertelde mij dat hij een helder, bijzonder mooi wit licht gezien had. Hij zag toen ook zijn overleden vader en ook een vriend die bij hem in het leger was geweest. Mijn man vertelde mij dat hij nu niet meer bang was om te sterven. Zijn karakter was ook helemaal veranderd. Hij werd heel zachtmoedig. Hij heeft dan nog een paar jaar geleefd maar op een nacht werd hij heel ziek en moest hij naar de kliniek. Hij is dan nog onverwacht overleden. Hij lag daar met een glimlach op zijn gezicht. Veel verplegend personeel en dokters zijn hem daarna gaan groeten want hij was vrijwilliger geweest in de stadskliniek. Velen zegden dat ze dat (de glimlach) nog nooit gezien hadden. Mijn man lag nog opgebaard maar ik voelde zijn geest in huis. Ik wilde dat niet zeggen aan mijn zoon maar na een uurtje zegde hij het zelfde. Hij voelde zijn papa eveneens. Toen Marcel begraven was was dat gedaan. Maar na een maand of twee zag ik mijn man naast mijn bed staan, niet in een gedaante zoals wij zijn maar ik kon los door hem kijken. Toch wist ik dat het mijn man was. Maar wat hij wilde zeggen was een vraagteken. Een week later zag ik in een toestand tussen slapen en waken een doodskist staan aan het voeteinde van mijn bed. De kist had geen kruis en ook geen handvaten en was donkerbruin. De week nadien kreeg ik telefoon dat mijn vriendin overleden was. Ik ben toen naar de dienst gegaan en toen ze met de kist in de kerk kwamen kreeg ik een schok want het was juist de kist die aan mijn bed had gestaan maar nu met een kruis en handvaten. Toen heb ik gehuild want ik begreep nu de boodschap van mijn man dat mijn vriendin over was en dat hij haar opving. Soms zit ik thuis een van mijn vele hobby’s te doen en voel ik plots een wind rondom mij en dan staan er geen vensters of deuren open. Ik weet dan dat er iemand is die over is maar ik ben toch niet bang. Ooit lag ik in bed en stak toevallig mijn arm uit en (weer) voelde ik dat er iemand ‘door’ liep. Nu is het al een tijd geleden dat ik nog iets ondervonden heb maar bij de foto’s van moeder, vader en mijn man branden altijd kaarsen. Daar voel ik mij door gesterkt ….’
Lutgarde Schrans, Sint-Niklaas.
Hoofdpagina I Reïncarnatie in de wereldgeschiedenis I Het Astraal Lichaam I Uittredingen I Bijna Dood Ervaringen I Sterfbedvisioenen I Het overlijden en de overgang I Het waarnemen van overleden personen I Mediums I Het Spiritisme I Communicatie met overgegane mensen I Het leven tussen twee levens I Aanwijzingen en bewijzen I Wetenschappelijk onderzoek I Quantumfysica en leven na de dood I Wetenschappers en onderzoekers met een interessante kijk op wetenschap en spiritualiteit I Het werk van professor Ian Stevenson I Woordenlijst I Waar is dit nu allemaal goed voor? I Links I Boeken I Oproep I Uw reacties en ervaringen I Cursussen I Foto’s en video’s I Nieuws I
|